در حالی‌که مذاکرات در کمیته‌ی دستمزد جهت تعیین میزان افزایش سالیانه حقوق کارگران، هم‌چنان ادامه دارد و هنوز توافقی هم حاصل نشده است، لازمست مطالبی را عنوان نماییم. اول این‌که، کارگران فاقد تشکل‌های مستقل کارگری هستند و قطعاً نمایندگانی که از طرف طبقه کارگر در ایران در کمیته‌ی دستمزد حضور دارند (منظور خانه کارگر و شورای اسلامی کار می‌باشد) به‌علت ساختار غیرمستقل خود به‌هیچ عنوان نماینده واقعی طبقه کارگر نیستند.
این‌ها علی‌رغم نق‌هایی که در مجامع عمومی و رسانه‌ها در مورد پایین بودن حقوق کارگر می‌زنند، البته بیش‌تر عوام‌فریبی است و درنهایت زیر مصوبه وزارت کار که همیشه تحمیل فقر و گرسنگی بر زحمت‌کشان است را امضا می‌کنند. دوم این‌که، درحالی‌که دولتیان برای خودشان حقوق‌های نجومی و چند ده میلیونی صادر می کنند، زمانی‌که به‌حقوق کارگر بیچاره می‌رسند با ذربین موشکافی کرده و مو را از ماست بیرون می‌کشند. به‌قول معروف، برای خودشان حاتم‌بخشی می‌کنند و برای ما اسکروج بازی درمی‌آورند.
نکته سوم این‌که، در کشوری که تورم روزانه درحال افزایش است، حتا اگر حقوق کارگر را بیش از پنجاه درصد هم افزایش دهند، از آن سو دولت با ایجاد تورم زیاد، دولت دوباره آن را پس می‌گیرد. این شیوه درین سال‌ها همیشه در جریان بوده است و تکرار شده است. لذا بهترین راه این است که نشست کمیته‌ی دستمزد هرسه ماه یک‌بار به‌بررسی حقوق کارگران بپردازد. چهارم این‌که، بانک مرکزی که ارگان دولتی است، نباید به‌عنوان تنها مرجع جهت تعیین نرخ تورم سالیانه باشد، و باید از سایر نهادهای مستقل هم استفاده شود.
در آخر این‌که، ما از کل پروسه بدبین و ناامید هستیم و درنهایت شاهد خواهیم بود که هم وزارت کار وهم خانه کارگر، دست در دست هم، با افزایش حداقلی، به‌فقر و گرسنگی روزافزون جامعه کارگری دامن خواهند زد. این روندی بوده است که درین سال‌ها مرتب تکرار شده است. جواب هم یک چیز است، بودجه نداریم و دولت نمی‌تواند و غیره. این در حالی است که اگر نصف کل اختلاس‌هایی که در مملکت صورت می‌گیرد را بین همه تقسیم نمایند، فقر و بیکاری و گرسنگی از بین می‌رود. این حقیقتی غیرقابل انکار است.
زنده باد عدالت، صلح و آزادی
رضارخشان
فریدون نیکوفرد
25/12/1396