پناهندگی 438 سرباز اوکراینی به روسیه

19 مرداد 1393 | بازدید: 8740

پناهندگی 438 سرباز اوکراینی به روسیه

نوشته شده توسط بابک پایور

پناهندگی 438 سرباز اوکراینی به روسیه

بیش از 400 سرباز اوکراین پس از درخواست پناهندگی، امکان و اجازه عبور از مرز روسیه را دریافت کردند. این نه نخستین اما بزرگترین مورد فرار از خدمت توسط سربازان اوکراین درگیر در سرکوب نظامی کیف در شرق کشور و پناهندگی آنها به روسیه است. به گفته واسیلی مالائف، سخنگوی گارد مرزی منطقه روستوف، در مجموع 438 سرباز، از جمله 164 مامور مرزی اوکراین، در شب یکشنبه گذشته به خاک روسیه اجازۀ ورود یافتند.

یکی از سربازان اوکراینی به هنگام ورود به روسیه به شدت مجروح بود. مقامات میگویند که وب برای عمل جراحی به بیمارستان منتقل شده است.

سربازان دیگر اوکراینی در یک اردوگاه چادر، مستقر در نزدیکی ایست بازرسی ای که از طریق آن وارد خاک روسیه شدند، اسکان داده شده اند. ماموران مرزی روسیه به آنها غذا و وسایل خواب تحویل دادند.

فیلمی که توسط رسانه های روسی در صحنه گرفته شده نشان میدهد که سربازان اوکراینی بسته های مواد غذائی و وسایل خواب را در پناهگاه موقت خود دریافت میکنند. کسانی که قبول کرده اند در برابر دوربین صحبت کنند، میگویند: برای نخستین بار پس از هفته ها احساس ایمنی و آسایش میکنند.

«پس از تقاضای پناهندگی به ما گفته شد که مواضع خود را ترک کنیم و از طریق یک راه مرزی به به روسیه برویم. به ما گفته شد که در طول راه از امنیت برخوردار خواهیم بود. یکی از سربازان، که راننده BMP است و نام و چهره خود را فاش نمیکند گفت: البته آنها از پشت ما را به حرکت سریع وادار میکردند.

وضعیت آن مناظق خیلی وخیم بود. جنگ داغ، و بسیاری مرگ و میر و چیزهای وحشتناک دیگر. یک سرباز دیگر، دیمیتری، میگوید: «ما میتوانیم در اینجا استراحت کنیم. آنها به ما فرصت دادند که خود را بشوئیم و به ما لباس های تمیز دادند. ما از این موضوع متشکریم.»

او اضافه میکند: «ما به مدت شش ماه در آن مناطق بودیم و بسیار خسته ایم.»

یکی سرباز دیگر بنام یاروسلاو میگوید که او مایل به بازگشت به خانواده خود در اوکراین است.

«من می خواهم کاری در زمینه صلح آمیز کنم. قرارداد من چهار ماه پیش تمام شده است.»

شورای امنیت اوکراین گفته است که با سربازان «از طریق کانال های دیپلماتیک» در تماس است. اما تعداد دقیقی از نیروهای نظامی که از مرز عبور کرده اند نمی دهد.

آندری لیسنکو، نماینده شورای امنیت اوکراین، گفت: «نماینده وزارت امور خارجه در حال گفتگو با آنها است و مذاکرات بر سر بازگشت آنها در حال حاضر جریان دارد.»

در تاریخ یکشنبه،شبه نظامیان ضد دولتی گزارش دادند که با گروه بزرگی از نیروهای نظامی اوکراین که در محاصره منطقه لوگانسک شرکت دارند در حال مذاکره هستند تا آنها را به تسلیم متقاعد کنند. مذاکرات توسط سربازان اوکراینی مختل شد زیرا آنها قصد داشتند 70 خودرو زرهی در اختیار خود را قبل از تسلیم شدن نابود کنند، در حالیکه شبه نظامیان می خواستند آنها را بدون صدمه به دست بیاورند.

ایست بازرسی مرزی گوکوو، که از طریق آن نیروهای اوکراین به خاک روسیه عبور کردند، در مرز روسیه با منطقه لوگانسک اوکراین واقع شده است. این نشان می دهد که این سربازان همانهائی هستند که با شبه نظامیان وارد مذاکره شده اند. اگر چنین است، هنوز مشخص نیست که آیا وسایل نقلیه آنها تا به حال واقعا نابود شده اند یا خیر.

ناظران و خبرنگاران OSCE از مسیرهای تحت بمباران از اوکراین به مرز روسیه آمده اند.

به نظر میرسد که پس از افزایش خشونت ها در دونتز و لوگانسک، یعنی منطقه ای که دولت کیف در حال جنگ با شبه نظامیان ضد دولتی است، جریان فراریان از صفوف ارتش اوکراین و گارد ملی در حال افزایش است.

در اواخر ژوئیه 41 نفر از نیروهای نظامی اوکراین به روسیه فرار کردند، هدف آنها فرار از جنگ در شرق اوکراین بود. آنها در حال حاضر در اوکراین برای ترک وظیفه در زمان جنگ تحت پیگرد قانونی قرار دارند.

به تازگی گزارش شده است که چندین واحد نظامی اوکراین پس از عملیات تهاجمی در مناطق تحت کنترل شبه نظامیان، ارتباط خود را با خطوط تدارکاتی از دست داده اند و در پشت مناطق تحت کنترل شبه نظامیان و نزدیک به مرز روسیه قرار دارند.

سربازان اوکراینی، در حالی که به مراتب از نظر سلاح های سنگین از نیروهای شبه نظامی برتر هستند، اما از تدارکات بسیار ضعیف رنج می برند. بسیاری از سربازان حتی در مورد فقدان امکانات اولیه مانند غذا و آب در خط مقدم شکایت دارند. این وضعیت بر اثر اشتباهات آشکار فرماندهی، ارسال تجهیزات معیوب و ناقص به خط مقدم، مورد آتش خودی قرار گرفتن و به حال خود رها شدن در حال عقب نشینی از ضد حملۀ شبه نظامیان، تشدید میشود.

این ویدیو در یوتیوب نشان می دهد که یک سرباز اوکراینی دارد توضیح می دهد که چگونه بدلیل عدم دریافت جیرۀ غذائی مشغول گرفت یک مار و پختن آن به عنوان غذا است:

گارد ملی واحد شورش کیف: «ما مثل سطل زباله ام دور انداخته شده ایم.»

این باعث مشکلات جدی در روحیه سربازان ارتش شده است، او با صدای انتقادی بیشتر گفت: سربازان پیاده نظام اوکراینی عملا هیچ راه دیگری برای مبارزه ندارند مگر اینکه شهرهای تحت کنترل شبه نظامیان توسط توپخانه و حملات هوائی با خاک یکسان شود.

در مردم اوکراین یک مقاومت در حال رشد نسبت به این عملیات نظامی مشاهده میشود. چند مورد از تظاهرات گسترده برعلیه آخرین عملیات بسیج سربازان انجام شد، و مادران و همسران سربازان به خیابان ها ریختند تا عزیزان آنها به ارتش فراخوانده نشوند."

منبع: http://rt.com/news/177740-ukrainian-military-russia-refuge/
زبان اصلی: انگلیسی
مترجم: بابک پایور

توضیح مترجم:

اخباری که در این گزارش میخوانید هم توسط رسانه های روسی و هم توسط رسانه های غربی (با اختلافات اندکی در مورد تعداد سربازان پناهنده) تأیید شده است و حاکی از دو مسئله پر اهمیت در مورد وضعیت سربازان ارتش خونتای کی یف و وضعیت نظامی در شرق اوکراین است:

1- روحیه سربازان اوکراینی در مناطق دونتز و لوگانسک به دلیل نداشتن امکانات اولیه در حال تضعیف است و این ضمن اینکه برای شبه نظامیان خبر بدی نیست، اما یک خطر جدی برای مردم ساکن این مناطق محسوب میشود. زیرا دولت کودتای فاشیستی کیف را به سوی این طرح میکشاند که شهرهای مذکور را نه از طریق پیاده نظام، بلکه از طریق بمباران شدید مناطق غیرنظامی تحت فشار قرار دهد.

2- معادلات جنگی ای که توسط پروپاگاندای رسانه های غربی منتشر میشوند، مبنی بر اینکه روسیه در جنگ غیرمستقیم با دولت کیف قرار دارد، با این اخبار کاملاً بی پایه به نظر می آیند. سربازان اوکراینی نه تنها برای دریافت آب و غدا و امنیت به روسیه پناهنده میشوند، بلکه بازگشت آنها به طرق دیپلماتیک نیز ممکن است. از 438 سرباز اوکراینی مورد اشاره در این خبر، 162 نفر دوباره به اوکراین بازگشته اند و دولت روسیه در این مورد (از نظر نظامی) موضع بیطرفانه ای اتخاذ کرده است. لازم به توضیح است که در وضعیت جنگی چیزی به نام «سرباز پناهنده» وجود ندارد، بلکه این سربازان «اسرای جنگی» نامیده میشوند و به هیچ وجه در طول جنگ به طرف مقابل بازگشت داده نمیشود، مگر در یک مبادله اسرای جنگی بر اساس تعداد نفرات و درجه نظامی آنها.

You have no rights to post comments

JComments

یادداشت‌ها

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌وپنجم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌وچهارم

یکی از سرگرمیها آنروزهای سلول انفرادی در پس حوداث خونبار مقاومت «کتاب گویی» برای جمع هم بندیها بود. من داستان کوتاهی از ماکسیم گورکی را برای جمع تعریف(بازخوانی ذهنی) کردم که مورد استقبال و تحسین (شخصیتهای مطرح«چپ») قرار گرفت. در این قصه کوتاه نویسندهای(که بنظر خود ماکسیم است) با انقلابیای(که به مشخصات لنین) است بر میخورد. انقلابی نویسنده را مورد سئوالاتی قرار میدهد و او را بسوی نوعی خودکاوی و خودشناسی از جنس «خودآگاهی» اجتماعی سوق میدهد. گفتگو در فضایی اتفاق می افتد که نویسندهی داستان سرمست از موفقیتهای حرفهایش پس از نشر و استقبال اثریست که به تازهگی منتشر کرده میباشد.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌وچهارم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌وسوم

رئیس ساواک آمد و به‌بازجو چیزهایی گفت، و او هم دستور فلک کردن مرا داد. این تجربه‌ی تازه‌ای بود از کتک خوردن. یک چوب به‌طول بیش از یک متر و به‌قطر حدود پنج سانت، از دو سرش یک طناب کتانی ضخیم گذرانده بودند. شبیه یک کمان، اما با آزادی بیش از طول طناب. دو پا را از مچ بین چوب و طناب می‌گذاشتند و چوب را می‌پیچاندند تا پا بین طناب و چوب صفت می‌شد. شکنجه‌شونده روی زمین به‌پشت قرار داشت و چوبِ فلک در دست دو نفر بود که ایستاده بودند. کفِ پا آماده‌ی شلاق خوردن بود؛ و شلاق هم همان کابل برق چند لایه بود. تعدادی زدند، اما خیلی ادامه ندادند. چوب را شُل کردند و پاهای کبود و ورم کرده آزاد شد. این‌جا دیگر مثل بازجویی‌های اوین دستور «پاشو راه برو» در کار نبود. جالب این‌که چشم‌بند و دست‌بند دوباره به‌کار گرفته شد. این‌بار یک پابند هم به‌پاها زدند. وسیله‌ای مثل دست‌بند، اما ضخیم‌تر و با زنجیری بلندتر، به‌حدی که می‌توانستی فقط قدم‌های کوتاه برداری.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌وسوم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ودوم

ملاقات به‌هم خورد و تنها من توانستم به‌مادرم در اندک فرصتی برسانم که چیزی نگوید. او که قبل‌ها هم چندبار بازخواست شده بود، در پیگیری‌های افسران زندان چیزی را بُروز نداده بود. من را هم به‌وسیله معاون زندان و افسر مربوطه با تحدید، بازپرسی کردند و نتیجه‌ای عایدشان نشد. ملاقات را قطع کردند. احمد م.ع. (برادر اسماعیل از اعدامی‌های سیاهکل) که خودش هم در جریانات مسلحانه فعال و زندانی شده بود در جریان قرار گرفت. او مسئول مراجعه به‌افسر نگهبان و حل‌وفصل موضوعات بند ما بود . وی به‌اتفاق آقای حجری به‌«زیر هشت» رفتند و به‌شدت به‌رفتار افسر نگهبان اعتراض کردند و مورد بلعیدن چیزی از جانب مرا رد کرده بودند. با مداخله‌ی رئیس زندان و به‌دستور او ملاقات غیرحضوری را دایر کرده و فقط یک دیده بوسی آخر را اجازه دادند. در داخل بند هم زمزمه اعتصاب و اعتراض پیش آمد که به‌سرانجام نرسید. به‌نظر می‌رسید همه چیز رفع و رجوع شده باشد. با توجه به‌جوّ بند تعداد کمی از افراد در جریان جزئیات حادثه قرار گرفتند. این مورد توسط مسئول زیر هشت بند و آقای حجری مدیریت شد.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌ودوم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ویکم

اولین تبعیدی‌ها از هر دو زندان شماره چهار و سه هم‌زمان فراخوانده شدند و به‌زندان برازجان اعزام شدند. در زندان شماره سه قصر همه‌ی زندانیان برای بدرقه به‌راهرو آمدند و در دو طرف آن صف بستند. با ریتم «هو، هو، هوشی مین» (ضرب تب، تب، تب-تب تب) دست می‌زدند. افرادی که برای اعزام فراخوانده شده بودند، از انتهای صف به‌سمت درِ بند (زیر هشت) حرکت می‌کردند و با تک تک افراد دست می‌دادند و روبوسی می‌کردند. برخی می‌گریستند و برخی یاران هم‌رزم‌شان را در بغل گرفته، می‌فشردند. روحیه همه خیلی بالا بود و با پاسخ رفتاری و کلامی کسانی‌که به‌تبعبد برده می‌شدند، به‌درود می‌گفتند. شعارها از جمله این‌چنین بود: «امید به‌پیروزی آتی خلق قهرمان».

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت سی‌ویکم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت سی‌ام

عبدالحسین، مهندس مکانیک و اهل لنگرود؛ مردی دانا و کم صحبت، اما طنزگو بود. او ازهمه‌ی افراد این گروهِ محاکمه مسن‌تر بود. برادرش عبدالرضا بیش‌تر در سایه قرار داشت.

عباس، دانشجوی رشته‌ی دامپزشکی بود. او را از بیرون زندان می‌شناختم. زمانی‌که عباس تحت تعقیب و فراری بود، مدتی با ما زندگی می‌کرد. رابطه ما از طرف او و من لو نرفته بود. خیلی کتک خورده بودم که ارتباطات و اطلاعاتم را بگویم. از ارتباطهای من، فریبرز و احمد با اسم مستعار گفته شده بودند. فریبرز هفتهی قبل از من دستگیر شده بود و احمد حدود سه سال بعد دستگیر شد.

سی سال بعد، از احترام و اعتبار اجتماعی عباس در ایلام و اصفهان باخبر شدم. من این‌طور خبر شدم که «او که در زندان به‌لحاظ روحی آسیب دیده بود.» شاید هم به‌این نتیجه رسیده بود که با مبارزه‌ی مسلحانه و سیاسی خداحافظی کند.»

ادامه مطلب...

* مبارزات کارگری در ایران:

* کتاب و داستان کوتاه:

* کارگاه هنر و ادبیات کارگری

* ترجمه:

* گروندریسه

کالاها همه پول گذرا هستند. پول، کالای ماندنی است. هر چه تقسیم کار بیشتر شود، فراوردۀ بی واسطه، خاصیت میانجی بودن خود را در مبادلات بیشتر از دست می دهد. ضرورت یک وسیلۀ عام برای مبادله، وسیله ای مستقل از تولیدات خاص منفرد، بیشتر احساس میشود. وجود پول مستلزم تصور جدائی ارزش چیزها از جوهر مادی آنهاست.

* دست نوشته های اقتصادی و فلسفی

اگر محصول کار به کارگر تعلق نداشته باشد، اگر این محصول چون نیروئی بیگانه در برابر او قد علم میکند، فقط از آن جهت است که به آدم دیگری غیر از کارگر تعلق دارد. اگر فعالیت کارگر مایه عذاب و شکنجۀ اوست، پس باید برای دیگری منبع لذت و شادمانی زندگی اش باشد. نه خدا، نه طبیعت، بلکه فقط خود آدمی است که میتواند این نیروی بیگانه بر آدمی باشد.

* سرمایه (کاپیتال)

بمحض آنکه ابزار از آلتی در دست انسان مبدل به جزئی از یک دستگاه مکانیکى، مبدل به جزئی از یک ماشین شد، مکانیزم محرک نیز شکل مستقلی یافت که از قید محدودیت‌های نیروی انسانی بکلى آزاد بود. و همین که چنین شد، یک تک ماشین، که تا اینجا مورد بررسى ما بوده است، به مرتبۀ جزئى از اجزای یک سیستم تولید ماشینى سقوط کرد.