فقر کودکان در بریتانیا

23 آبان 1397 | بازدید: 3465

فقر کودکان در بریتانیا

نوشته شده توسط فرزانه پارسا

ترجمه

child-poverty-uk مارکس به‌وضوح نشان داده است که ثروت عظیمی در بالای جامعه انباشت می‌شود، درصورتی‌که آن‌چه هم‌زمان در پایین جامعه تراکم پیدا می‌کند، «بدبختی، آزار و تنش، بردگی، جهل، خشونت و تخریب روانی» است. در همان هنگامی که بانک‌ها از سودهای [کلان] خود گزارش می‌دهند، میلیون نفر از کارگران (که نیروی کارشان ثروت واقعی جامعه را تولید می‌کند)، به‌زندگی با بدهی دائم و دریافت حداقل دستمزد مجبورند.

منبع: اینجا

«محاسبه واقعی شرایط یک جامعه به‌چگونگی مراقبت و رسیدگی به‌کودکانش بستگی دارد». [یونیسف، 2007]

تونی بلر بلافاصله پس از انتخاب شدن در سال 1997 متعهد شد که تا سال 2010 فقر کودکان را به‌نصف کاهش داده و تا سال 2020 آن را ازبین ببرد. با وجود این، «کارشناسان» پیش‌بینی می‌کنند که دولت به‌این اهداف نخواهد رسید. دولت می‌گوید که از زمان در دست گرفتن قدرت، از یک میلیون کودکْ سه‌چهارمِ آن‌ها را از فقر نجات داده است. جان هاتون، وزیر کار و حقوق بازنشستگی با افتخار اعلام داشت: «ما پیشرفت چشم‌گیری در برآوردن هدف تاریخی‌مان برای پایان دادن به‌فقر کودکان داشته‌ایم»(بی‌بی‌سی، 27.3.07). بااین‌حال، هدف اصلی دولت برای بیرون آوردن یک میلیون کودک از فقر نادیده گرفته شده است.

فقر کودکان در انگلستان

فقر کودکان در انگلستان از سال 1972 دو برابر شده است. 3.8 ملیون کودک فقیر در خانه‌هایی با درآمدی کم‌تراز 60 درصد میانگین درآمد زندگی می‌کردند. اگرچه این [آمار] از سال 1998 کاهشی 600 هزار نفری داشته است، اما هم‌چنان 500 هزار کودک بالاتر از میزان برآورد دولت [در وضعیتی فقیر] باقی مانده‌اند. حتی می‌توان گفت این تصویر کلی از فقر نیست، فقر در تمام جامعه در حال افزایش است.

بین سال‌های 2005 و 2006، حدود 750 هزار نفر به‌تعداد افرادی که در انگلستان در فقر زندگی می‌کنند، افزوده شده و واقعیت این است که در یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیا، تقریباً 13 میلیون نفر (معادل 22 درصد کل جامعه) در فقر به‌سر می‌برند.

یک‌دهم از کودکانی که در فقر زندگی می‌کنند، مادران زیر 25 سال دارند؛ و از هر 15 کودک نیز یک نفر زاده‌ی والدین زیر 20 سال است. صرف‌نظر از این، «حزب جدید کارگر» (New Labour) ما را به‌این باور می‌رساند که بهترین راه برای بیرون کشیدن کودکان از فقرْ ایجاد شغل به‌جای استفاده از کمک‌هزینه‌های دولتی برای والدین و به‌ویژه برای خانواده‌هایی است که فقط یک سرپرست دارند. معهذا کاهش مزایای تأمین اجتماعی برای کارگران بزرگ‌سال هم‌چنان ادامه دارد و از حداقل دستمزد دورتر می‌شود. بنابراین، «رفرم‌«هایی که در رابطه با کمک‌هزینه‌های دولتی انجام می‌شود، وضعیت کودکان را نه بهتر، بلکه بدتر هم می‌کند.

پیامدهای پرداخت کم (حقوق پایین)

16 درصد از کودکان در خانواده‌هایی با نصف میانگین دستمزد ملی زندگی می‌کنند. «بنیاد جوزف رونتری» خاطر نشان کرده که نیمی از کودکانی که در فقر به‌سر می‌برند در خانواده‌های شاغل زندگی می‌‌کنند و یک‌ونیم میلیون کودک نیز در خانواده‌هایی زندگی می‌کنند که مالیات انجمن امور اجرایی شهر را به‌طور کامل می‌پردازند. اطلاعیه گوردون براون اعلام داشت که پرداخت 3 پوند اضافه در هفته به‌ازای هر فرزند به‌خانوارهای کم‌درآمد از طریق «اعتبارات مالیات کودک» توسط رئیس مجلس لردها قطره‌ای در اقیانوس [فقر] است. «مؤسسه‌ی تحقیقات سیاست‌های عمومی» تخمین می‌زند که بیرون کشیدن کودکان از فقرْ بیش از 3.8 میلیارد پوند هزینه خواهد داشت. این مسئله منعکس‌کننده‌ی این واقعیت است که نابرابری در درآمدها درحال افزایش است، هم‌چنان‌که شکاف بین کمک‌هزینه‌های دولتی و دستمزدها نیز در حال گسترش است.

کودکان در خانوارهای کم درآمد

خانوار کارگر با دو سرپرست	43%
خانوار کارگر تک سرپرست	9%
خانوار بیکار با دو سرپرست	15%
خانوار بیکار تک سرپرست	33%

منبع: وزارت کار و بازنشستگی انگلستان: «خانوارهای با درآمد زیر متوسط 06-2005»

پایین‌ترین در میان کشورهای پیشرفته[؟!]

سال گذشته یونیسف، (یعنی: «سازمان کودکان سازمان ملل»)، به‌این نتیجه‌ رسید که کودکانی که در انگلیس زندگی می‌کنند، به‌نسبت کودکانِ دیگر کشورهای ثروتمند جهان، بیش‌تر از فقر رنج می‌برند. در این زمینه، انگلیس در میان 21 کشور برتر سرمايه‌داری، پس از آمریکا، جای‌گاه دوم را دارد. یونیسف با تکیه به‌‌مواد و منابع [تحقیقی] خود نشان داد که تنها ایرلند، مجارستان و لهستان در وضعیتی پایین‌تر از انگلیس قرار دارند. درمجموع، هلند در صدر جدول ایستاده است. درحالی‌که 9 کشور در شمال اروپاْ فقر کودکان را به‌کم‌تر از 10٪ کاهش داده‌اند، این آمار در انگلستان، ایرلند و ایالات متحده آمریکا 15% باقی مانده است.

گزارش یونیسف به‌وضوح و به‌طور هولناکی تأثیرات دراز مدت زندگی کودکان در فقر را نشان می‌دهد. «شواهد بسیاری از کشورهای مختلف حاکی از این است‌ که کودکانِ بزرگ شده در فقرْ بیش‌تر آسیب‌پذیرند: به‌طور مشخص در معرض ضعف جسمانی بیش‌تری قرار می‌گیرند، به‌لحاظ فراگیری و رفتاری مشکلات بیش‌تری دارند، در مدرسه دستِ‌کم ‌گرفته می‌شوند، در سنین پایین و زودهنگام باردار می‌شوند، مهارت‌ و آینده‌نگری کم‌تری دارند، دستمزدشان ناچیز است، بی‌کار هستند و به‌کمک‌هزینه‌های دولتی وابسته می‌مانند‌«.

یکی از نویسندگان این گزارش، از دانشگاه یورک، رتبه‌بندی فقر در انگلیس را با عبارتِ تعویق بلندمدت در سرمایه‌گذاری و جامعه‌ای «با رقابت بی‌رحمانه‌ی فردی» توصیف کرده است (بی‌بی‌سی نیوز، 14.2.07)؛ چه کیفری بدتر از این برای 10 سال حکومت حزب کارگر[قابل تصور است]؟!

مارکس به‌وضوح نشان داده است که ثروت عظیمی در بالای جامعه انباشت می‌شود، درصورتی‌که آن‌چه هم‌زمان در پایین جامعه تراکم پیدا می‌کند، «بدبختی، آزار و تنش، بردگی، جهل، خشونت و تخریب روانی» است. در همان هنگامی که بانک‌ها از سودهای [کلان] خود گزارش می‌دهند، میلیون نفر از کارگران (که نیروی کارشان ثروت واقعی جامعه را تولید می‌کند)، به‌زندگی با بدهی دائم و دریافت حداقل دستمزد مجبورند. باید آگاه باشیم که نظام سرمايه‌داری همواره موفقیت کالایی [یعنی: سود] را در رأس همه‌چیز قرار می‌دهد. این بهایی است که جامعه‌ای به‌شدت تقسیم شده و طبقاتی باید بپردازد.

در سرار جهان یک و یک‌دهم میلیارد انسان زندگی خود را با روزی کم‌تر از یک دلار می‌گذرانند که 30 درصد آن‌ها کودک هستند. بنابراین، فقر کودکان همیشه پیامد اجتناب‌ناپذیر نظام سرمایه‌داری خواهد بود و ما باید برای نابودی نظام سرمایه‌داری و نجات جهان از فقر کودکان بجنگیم: یک‌بار و برای همیشه!

You have no rights to post comments

JComments

یادداشت‌ها

خاطرات یک دوست ـ قسمت 30

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌ونهم

البته غلام بعد از این مواجهه و توضیح خبری برایم شرح داد که لازم بوده اصل مسئله را با چند نفر درمیان می‌گذاشته و از این دو نفر برای تمایل به‌مشارکت سئوال میکرده که حاضر به‌فرار هستند؟ هر دو نپذیرفته بودند، اما عضو سلول یک (کسی که خبر را به‌ما می‌داد و علی را هم به‌شهادت می‌گرفت) ضمن آرزوی موفقیت، قبول نکرده بود. ولی شخص سلول دیگر اساساً چنین اقدامی را ناموفق و به‌شدت برعلیه جو زندان و در جهت تشدید سرکوب ساواک دیده بود. اما گویا غلام نتوانسته بود که مصلحتی با وی موافقت کند و ذهن او را از این ماجرا پَرت کند. مثلاً خودش را مجاب و موافق با ادله وی نشان دهد. شاید هم با وی بحث کرده بوده که من نمی‌دانم. در واقع، این رفیق ما حرکت را یک جوری «وِتو» کرده بود. اما موجبی برای کسی ایجاد نکرده بود. آن روز و آن شب همه جا را دو بار توسط مسئول بند بازدید کردند. مسئول نگهبان تذکر داد که درِ اتاق‌ها(سلول‌ها) اصلاً بسته نشود.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌ونهم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌وهشتم

......

بیژن (هیرمن‌پور) با من مرتب وقت می‌گذاشت و برایم از تجارب و دانسته‌هایش با دقت و گسترده می‌گفت. این پیوند گرچه بنا بر حادثه‌ی جدایی ما ازهم و انتقال من از قزل قلعه دیری نپائید، اما عمق تأثیرات او را می‌توانم به‌یاد بیاورم که در تشخیص‌های بعدی و انتخاب‌های آتی‌ام تعیین‌کننده بود. وقتی از مجاهدین و رجوی صحبت شد، او برایم از احساس عمومی در دانشکده حقوق نسبت به‌وی گفت: «در میان جمع دانشجویان شخصی مشکوک و غیرقابل اطمینان بود.» جز برخی از حداقل‌های ارتباطی، همه از او دوری می‌کردند. و این گویا نه تنها از تیپ شخصیت و منش‌های رفتاری نامتعارف او، بلکه از نگاهی نیز متأثر بود که «می‌یپنداشتند ساواکی است.»

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌وهشتم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌وهفتم

.... من وسط نیمکت نشستم، بلافاصله رئیس بند که مرد کوتاه قد و تنومندی بود آمد و روبروی من نشست. تنه‌اش را به‌عقب تکیه داد دو دستش را به‌لبه نیمکت گرفت، جفت پای چکمه پوشش را بالا آورد و محکم به‌صورت من کوبید. بسیار سریع و خیلی غیرمترقبه این حرکت را کرد، سرم از پشت به‌میله‌های پنجره خورد و شکست و خون به‌داخل لباسم راه گرفت. در اثر ضربه مستقیم لگدْ ‌صورتم متورم و کبود شد، دهان و بینی‌ام به‌شدت خون افتاد. او بلافاصله بلند شد و تا من بخودم بیایم چند مشت محکم به‌سر و روی من کوبید و بلافاصله از داخل اطاقک بیرون رفت و زندانی پیاده شده را سوار کرد. زندانی این قیافه‌ی به‌سرعت تغییر یافته‌ی مرا با حیرت و وحشت غیرقابل کنترلی دید وخشم خود را با شعار دادن علیه ساواک اظهار کرد. و شروع کرد به‌فحش دادن به‌زندانبان. ماشین راه افتاد و به‌سرعت به‌زندان قزل قلعه رفت. مدتی مرا در حیاط بیرونی، روبروی دفتر ساقی رئیس زندان، نگه داشتند. بعد به‌اطاق ساقی بردند.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌وهفتم

چند پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌وششم

یک روز وسط‌های روز بود که نگهبان در اتاق را باز کرد و گفت حاظر باشید، بازدید داریم. دقایقی بعد همه‌ی سربازجوها به‌ترتیب سلسله‌مراتب وارد اتاق شدند. در آستانه‌ی در کنار هم ایستادند. سر دسته‌شان حسین‌زاده بود. عضدی و منوچهری و چندتای دیگر هم بودند. همه با سروضع (بزک کرده) کت‌وشلوار و کراوات و کفش‌های براق که روی کفپوش اتاق پا گذاشتند. با ورودشان قدم زدن بعضی‌ها که وسط اتاق راه می‌رفتند، متوقف شد. چند نفر از کسانی که نشته بودند، به‌سرعت و بقیه هم با تأخیر و اکراه بلند شدند و ایستادند. هیچ گفتگو و حالت و رفتاری حاکی از ادای احترام در بین نبود. نه کسی سلام کرد و نه خشنودی از این دیدار در بین بود

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌وششم

به‌هرحال، موقع بدرود بود. نگهبان آمد و مرا پس از وداع گرم با هم‌سلولیها از آن‌جا برد. اما محل زندان بعدی چند قدمیِ همین سلولها بود. جایی که به آن حیاط یک و حیاط دو میگفتند و در دو طبقه و چهار اتاق بزرگ بود. من به حیاط یک اتاق یک برده شدم. فضایی چهل، پنجاه متری با بیش از سی زندانی بازداشتی که هنوز به دادگاه نرفته و حکم نگرفته بودند. اتاقی که از یک راهرو، درِ ورودی کاملا بسته‌ای داشت، و از یک طرف پنجره هایی داشت که به باغچه انبوهی ناظر و کاملاً محفوظ بود و با کرکرههای ثابت آهنی از فضای آزاد جدا می‌شد، که نور کمی را به داخل اجازه می‌داد و مانع دید مناسب ‌بیرون هم بود.

ادامه مطلب...

* مبارزات کارگری در ایران:

* کتاب و داستان کوتاه:

* کارگاه هنر و ادبیات کارگری

* ترجمه:

* گروندریسه

کالاها همه پول گذرا هستند. پول، کالای ماندنی است. هر چه تقسیم کار بیشتر شود، فراوردۀ بی واسطه، خاصیت میانجی بودن خود را در مبادلات بیشتر از دست می دهد. ضرورت یک وسیلۀ عام برای مبادله، وسیله ای مستقل از تولیدات خاص منفرد، بیشتر احساس میشود. وجود پول مستلزم تصور جدائی ارزش چیزها از جوهر مادی آنهاست.

* دست نوشته های اقتصادی و فلسفی

اگر محصول کار به کارگر تعلق نداشته باشد، اگر این محصول چون نیروئی بیگانه در برابر او قد علم میکند، فقط از آن جهت است که به آدم دیگری غیر از کارگر تعلق دارد. اگر فعالیت کارگر مایه عذاب و شکنجۀ اوست، پس باید برای دیگری منبع لذت و شادمانی زندگی اش باشد. نه خدا، نه طبیعت، بلکه فقط خود آدمی است که میتواند این نیروی بیگانه بر آدمی باشد.

* سرمایه (کاپیتال)

بمحض آنکه ابزار از آلتی در دست انسان مبدل به جزئی از یک دستگاه مکانیکى، مبدل به جزئی از یک ماشین شد، مکانیزم محرک نیز شکل مستقلی یافت که از قید محدودیت‌های نیروی انسانی بکلى آزاد بود. و همین که چنین شد، یک تک ماشین، که تا اینجا مورد بررسى ما بوده است، به مرتبۀ جزئى از اجزای یک سیستم تولید ماشینى سقوط کرد.