rss feed

26 اسفند 1391 | بازدید: 5441

دلم برای اسانلو می‌سوزد!

نوشته: عباس فرد

 

توضیحی درباره‌ی زمان انتشار این مقاله:

این مقاله که نوشتهی عباس فرد است، برای اولین‌بار در اوائل مارس 2013 در سایت امید منتشر شد. انتشار دوباره‌‌‌اش در سایت «رفاقت کارگری» ضمن تأیید بر درستی آن، درعین‌حال به‌منظور ایجاد امکان دسترسی بیش‌تر و هم‌چنین به‌قصد ایجاد آرشیوی از نوشته‌های نویسنده‌ی این مقاله صورت می‌گیرد.

*****

 حقیقتاً دلم برای اسانلو می‌سوزد. ای‌کاش این‌طور نمی‌شد. ای‌کاش به‌جای این شکست مفتضحانه، پیروز می‌شدیم و ده‌ها سندیکای مستقل و رزمنده‌ی کارگری که شباهت‌هائی هم با ماریناله‌دا (این‌جا، این‌جا و این‌جا) داشتند، سازمان می‌دادیم تا حداقل گام کوچکی در مقابل گرسنگی و تن فروشی پسران و دختران طبقه‌ی کارگر برداریم. ای‌کاش اسانلو سکوت می‌کرد و با سرفرازی به‌روزمرگی‌های خصوصی سرگرم می‌شد. اما، افسوس که این‌بار هم شکست خوردیم. نه فقط فعالین کمونیست جنبش کارگری، بلکه همه‌ی فروشندگان نیروی‌کار با چرخش آشکار اسانلو به‌طرف سرمایه یک‌بار دیگر شکست خوردند.

ولی زندگی ادامه دارد. نه فقط ما (به‌عنوان خط سرخ و خلاف «جریان» جنبش کارگری)، بلکه همه‌ی چند میلیارد آدمی که در دنیای خرید و فروش نیروی‌کار چاره‌ای جز فروش نیروی کار خود ندارند، مبارزه را ادامه خواهند داد؛ و همان‌طورکه ناگزیر نیروی‌کار خود را می‌فروشند، چاره‌ای هم جز این ندارند که از اسانلوها گذر کرده و با سیستمی ‌که آدم‌های ارزشمند و شریفی مثل اسانلو را درهم خرد می‌کند و به‌آن سوی مرز رفاقت و شرافت پرت می‌کند، بیش‌تر و قاطع‌تر مبارزه کنند. «گرچه این ره تا به‌امروز پُر ز غم بود و شکست؛ کار نو با رسم نو، از نو از نو نبا باید نمود»!؟

بورژوازی حاکم بر ایران و دولت جمهوری اسلامی در بازی جنایت‌کارانه‌ی جناج‌ـ‌باندهای خود (اعم از اصول‌گرا و اصلاح‌طلب) و هم‌چنین در الاکلنگ زندان و تطمیع و شکنجه‌‌ اسانلو را درهم شکستند. برنده‌ی این بازی کثیف و غیرانسانی نه دلقکی مثل امیرحسین جهانشاهی، بلکه سرمایه در کلیت آن است که ده‌ها هزار پاانداز درشت‌تر از امثال جهانشاهی را در خدمت دارد.

کاش اسانلو به‌دام یکی از ابله‌ترین پااندازان سرمایه نمی‌افتاد. ای‌کاش اسانلو مثل امیرحسین جهانشاهی به‌یکی از خرده‌پااندازان سرمایه تبدیل نشود که خودرا همانند تفاله‌ی باقی‌مانده‌ای از موسولینی تزئین می‌کند. ای‌کاش اسانلو با همان نگاه سندیکالیستی‌اش در کنار کارگران می‌ماند و توسط کثافت‌هائی مثل جهانشاهی شکار نمی‌شد. این ضربه را باید با ده‌ها ضربه‌ متقابل جبران کرد. در مقابل مرگ طبقاتی و کارگری اسانلو که ما به‌وجودش افتخار می‌کردیم، باید چنان ضرباتی به‌بورژوازی و کارگزارانش وارد آورد تا کم‌تر جرأت کنند برای فعالینی که زیر فشار زندان و تهدید رژیم خرد می‌شوند، دام بچینند تا بازهم همان سیستم را روی پای این رژیم یا روی پای دیگری مثل آن برپا نگهدارند.

*****

 

گرچه بدون توجه به‌اخراج اسانلو از سندیکای شرکت واحد، و فقط با پحش خبر خروج او از کشور این گمان به‌وجود آمد که تغییرجهت داده و با کارگزاران سرمایه‌داری غربی و «حقوق‌بشری»‌ها ‌معامله کرده است؛ اما این‌که اسانلو خودرا تا این اندازه ارزان و ناچیز بفروشد، قابل پیش‌بینی نبود. اما به‌راستی اسانلو از پسِ کدام فوریت سیاسی یا اجتماعی خودرا دراختیار ‌دلقک‌هائی گذاشته است که متوسط بینندگان ویوئوهای به‌اصطلاح سیاسی‌شان در YouTube فقط در موارد نادری به 100 نفر می‌رسد؟

فی‌الواقع، کدام فوریت سیاسی یا مثلاً طبقاتی می‌تواند با بُردی این‌چنین حقیر پاسخ مناسب بگیرد؟ جواب روشن است: هیچ.

بنابراین، همه‌ی گمانه‌ها و برآوردهای مربوط به‌فوریت سیاسی خروج اسانلو از کشور را باید کنار گذاشت؛ و اساساً روی اضطرارهای شخصی و اجتماعی متمرکز شد. اگر اسانلو در اضطرار شخصی قرار نداشت، اصولاً آن‌قدر هوشیاری و تجربه ‌داشت تا با سکوت چندماهه‌ی تاکتیکی‌اش در مقابل رژیم، خودرا از زیر ضرب بیرون بکشد و به‌دنبال خریدارانی بگردد که او را ده‌ها برابر گران‌تر از رجاله‌هائی می‌خریدند که هم اینک از ‌او می‌خواهند که «مسؤلیت اداره‌ی ستاد هماهنگی فعالان کارگری را به‌عهده بگیرد»! موسولینی‌بازی هم برای این‌که به‌یک کاریکاتور مسخره تبدیل نشود، حد و اندازه‌ای دارد: «اداره‌ی ستاد هماهنگی فعالان کارگری»!!؟

باید بی‌پرده و با گذر از ادب دروغین، ریاکارانه و بازدارنده‌ی بورژواها و بورژوازی به‌حسین جهانشاهی گفت: مَردک تو کی هستی‌ که به‌یک رهبر خودفروخته و ساقط شده‌ی کارگریْ اداره‌ی «ستاد هماهنگی فعالان کارگری» را پیش‌کش می‌کنی؟ اصلاً این «ستاد هماهنگی فعالان کارگری» را از کدام بقالیِ نبش گورستان دزدیده‌اید که باید کارگران ایرانی در قالب آن برای «... اصلاح‌طلبان، روحانیون، اعضای سپاه و ارتش...» ‌فداکاری کنند و دست به‌اعتصاب عمومی بزنند؟

اگر «هیچ تغییر اساسی در بنای یک کشور بدون مبارزه‌، و هیچ انقلابی بدون فداکاری‌های لازم و سرنوشت‌ساز جنبش کارگری... امکان‌پذیر» نیست؛ پس، «... اصلاح‌طلبان، روحانیون، اعضای سپاه و ارتش...» و به‌ویژه انگل‌هائی مثل «موج سبز» در این میان چه‌کاره‌اند که اسانلو باید با «امکانات» آن‌ها ستاد کذائی «هماهنگی فعالان کارگری» را «اداره» کند؟ اگر منشأ انسانی همه‌ی ثروت و مکنت جهان ـ‌همواره‌ـ کار بوده است که اینک توسط کارگران به‌جامعه اعطا می‌شود، پس روحانیون و اصلاح‌طلبان و مابقی انگل‌های بورژوا در این میان چه‌کاره‌اند که صاحبان حقیقی همه‌ی ثروت‌ها باید برای آن‌ها فداکاری کنند؟

چرا کارگران برای خودشان (به‌عنوان اکثریت عظیم جامعه) و در خلع‌ید از اقلیت ناچیز (یعنی: «... اصلاح‌طلبان، روحانیون، اعضای سپاه و ارتش...») فداکاری نکنند تا ضمن رهائی خود، بشریت را نیز از شر مالکیت خصوصی، دولت و خانواده‌ی بورژوائی برهانند؟

باید حقیقت را بی‌پرده گفت. امیرحسین جهانشاهی به‌عنوان یک جوجه‌کلاش که ادای موسولینی را درمی‌آورد، بیش از ظرفیت خود گُه می‌خورد که می‌گوید: «ما این حکومت را بدون جنگ داخلی، بدون هرج و مرج، و بدون کوچک‌ترین وقفه‌ای در انتقال قدرت سرنگون خواهیم کرد»!؟؟

اگر قرار است‌که «حاکمیت خودبه‌خود ازهم» فرونباشد؛ اگر «تغییر اساسی در بنای یک کشور بدون فداکاری‌های لازم و سرنوشت‌ساز جنبش کارگری... امکان‌پذیر»[1] نبوده و نخواهد بود؛ و اگر «هیچ مبارزه‌ای بدون هزینه... و ازجان گذشتگی» عملی نیست؛ پس، وظیفه‌ی «ستاد هماهنگی فعالان کارگری» که باید با اعتبار ازبین رفته‌ی اسانلو «اداره» شود، چیزی جز تبدیل کارگران به‌گوشت دمِ توپ دعوای جناح‌های رژیم برای کسب قدرت بیش‌تر نخواهد بود. این توطئه‌ای جنایت‌آمیز است که هرچه وسیع‌تر و رادیکال‌تر باید افشا و خنثی شود.

اگر چنین توطئه‌ای در میان نبود، مقولات فراطبقاتیِ «زنان»، «جوانان» و «مردان» در بدرقه‌ی نیروهای سرکوب‌گر جنبش کارگری [یعنی: « اصلاح‌طلبان، روحانیون، اعضای سپاه و ارتش و تمام آن‌هائی‌که در داخل و خارج چرخ‌های حکومت به‌فکر آینده‌ای دیگر» هستند] به‌جنبش کارگری و فداکاری‌های آن مونتاژ نمی‌شدند تا کارگران فقط نقش تسمه‌نقاله‌ی قدرت را بازی کنند. «آینده»‌ی کارگران را «آینده»‌ی سرمایه‌داران جا زدن به‌عبارت دقیق کلام بی‌شرفی است. در نهایتِ امر برای کارگران چه فرقی می‌کند که اصول‌گرا، احمدی‌نژادی، اصلاح‌طلب‌ یا  هر معرکه‌گردان دیگری ارگان‌های قدرت را در سرکوب اقتصادی و سیاسی و اجتماعی طبقه‌ی کارگر در دست داشته باشند؟

فروش نیروی‌کار قوانین عدول ناپذیری دارد که با جابه‌جائی اقشار طبقه‌ی سرمایه‌دار یا جناح‌بندی‌های سیاسی آن هیچ‌گونه تغییری نمی‌کند. به‌بیان روشن‌تر، همه‌ی این نزاع‌ها (چه در میان جناح‌ها و چه با همه‌ی شیطان‌های کوچک و بزرگ جهانی) سهم‌بری بیش‌تر از ارزش‌های اضافی تولید شده توسط طبقه‌ی کارگر است. اگر تشکیل سندیکای کارگری یک ضرورت طبقاتی است، وجه تاریخی این ضرورتْ سازمان‌یابی کمونیستی طبقه‌ی کارگر در راستای سرنگونی سوسیالیستی سرمایه در همه‌ی ابعاد وجودی آن است.

بدین‌ترتیب است‌که یکی از مهم‌ترین وظایف فعالین کمونیست جنبش کارگری مبارزه برای خنثی کردن توطئه‌ای ‌‌است که متأسفانه منصور اسانلو را نیز همانند عروسک کوکی بالای آن دکور کرده‌اند. جنگ جناح‌ها تا آن‌جا به‌نفع کارگران است‌که به‌هنگام اوج‌گیری از ظرفیت سرکوب کلیت نظام می‌کاهد و برای آن‌ها فرصت سازمان‌یابی گسترده‌تری را فراهم می‌کند. اسانلو یکی از کسانی بود که قوانین این بازی پرمخاطره را می‌شناخت. اما متأسفانه او به‌آگاهی و شخصیت خودش هم خیانت کرد.

با همه‌ی این احوال، من حقیقتاً دلم برای اسانلو می‌سوزد و آرزو می‌کنم که او بتواند خودرا از این بازی زشت و ضدکارگری بیرون بکشد. در این زمینه و در محدوده‌ی یک کارگر ساده‌ در هلند از هیچ‌گونه کمکی دریغ نخواهم کرد.

بنابراین، وارد بحث چگونگی و دلیل خروج اسانلو از ایران نمی‌شوم؛ و روی این مکث نمی‌کنم که او در مصاحبه‌اش و در جواب این سؤال که «یعنی مخصوصاً خواستن به‌گوش شما برسد که شما را مجبور به‌خروج از کشور بکنن»، پاسخ می‌دهد که «من دقیقاً نمی‌تونم بگم که کدوم یکی از این دوتا هست...»!

دنیای غریبی است! از یک طرف ادعا می‌شود که وضعیت «امنیتی توی اون کشور برای مردم عادی [هم] درحال بدتر شدن است...»؛ و از طرف دیگر یک زندانی فوق‌امنیتی رژیم دوستانی دارد که «به‌نوعی از جاهائی می‌توانند برای» او خبر بیاورند که باید تنش را خاراند!؟ آیاد این دوستان همان سبزهائی نیستند که هم‌چنان در بدنه‌ی رژیم جا دارند و برای جا و قدرت بیش‌تر در طرفةالیعنی ـ‌همه باهم‌ـ اما در باندهای متفاوت کارگر دوست شده‌اند!؟

آیا این دوستان از نوع و جنس همان دوستانی نیستند که جبار مرادی یکی از نمایندگان «اتحادیه کارگران اخراجی و بیکار» [یعنی: سلف «اتحادیه آزاد کارگران ایران» که این روزها با اسانلو دل می‌دهند و قلوه می‌گیرند] به‌طور رسمی ادعا می‌کند: «اتحادیه كارگران اخراجی و بیكار به پیشنهاد شخص استاندار فعالیت خود را شروع كرد»[2]؟

 

پانوشت‌ها:

[1] همه‌ی تأکیدها از من است.

[2] سند زیر از نوشته‌ای با عنوان «شرکت واحد، نيروی کار، برکناریِ فردِ اسالو» برداشته شده است.

جلسه شورای شهر سنندج و اتحادیه كارگران بیكار و اخراجی بی نتیجه ماند

سنندج- خبرگزاری كار ایران

قرار بود جلسه‌ای باحضور نمایندگان واعضای هیات مدیره اتحادیه كارگران، فرمانده انتظامی كردستان و اعضای شورای شهر سنندج به منظور مذاكره در‌خصوص كمك به آزادی كارگران دستگیر‌شده برگزار شود، كه این جلسه با حضور فرمانده و معاونین انتظامی در محل ساختمان شورا برگزار شد، اما از حضور كارگران جلوگیری به عمل آمد.

به گزارش ایلنا، بعد از اتمام جلسه شورای شهر و نیروی انتظامی، اعضای شورای شهر با نمایندگان كارگران جلسه‌ای برگزار كردند كه در این جلسه نمایندگان كارگران خواهان كمك به آزادی همكاران خود شدند.

وفا یونسیان یكی از نمایندگان كارگران گفت: ما كار خلافی انجام نداده و برای آزادی دوستانمان خواهش نمی‌‏كنیم، زیرا شورای شهر نیز مؤظف است پیگیر این قضایا باشد.

رییس شورای شهر سنندج پیشنهاد كرد كه نماینده‌ای از سوی كارگران به صورت دایمی در كمیته اجتماعی شورای شهر حضور داشته باشد.

سید‌مهدی تخت‌فیروزه ادامه داد: آسایش و امنیت، خواسته همه ماست و من از طرف خود و همكارانم به خاطر بر هم خوردن آرامش تجمع شما در روز كارگر عذر خواهی می‌كنم.

وی به نمایندگان كارگران قول پیگیری داد و گفت: قول می‌‏دهم در روز كارگر سال آینده اعضای شورا در كنار كارگران باشند.

در این جلسه هادی زارعی دیگر نماینده كارگران گفت: ما فقط خواهان كار هستیم و می‌خواهیم روز كارگر نیز مانند روز ارتش، بسیج ، زن و... محترم باشد.

حسن زارعی یكی دیگر ازنمایندگان كارگران گفت: تا لحظه‌های پایانی روز جهانی كارگر، جو آرام بود، اما در خواندن بند‌های آخر قطعنامه نمی‌دانیم چگونه این تحریكات پیش آمد كه موجب تشنج جو شد.

جبار خدا‌مرادی دیگر نماینده كارگران گفت: اتحادیه كارگران اخراجی و بیكار به پیشنهاد شخص استاندار فعالیت خود را شروع كرد و اتحادیه این حق را برای خود قائل شد كه روز كارگر را به همكاران تبریك بگوید، اما حضور و شیوه برخورد نیروی انتظامی مناسب نبود.(خط تاکید از ماست)

جلسه شورای شهر سنندج و نماینده كارگران كه در خصوص آزادی كارگران دستگیر شده برگزار شده بود، بدون نتیجه پایان یافت.

http://roozshomar-iran.blogspot.ca/2009/02/86_7724.html

منبع: وبلاگ روز شمار جنبش کارگری

 

 

نوشتن دیدگاه


تصویر امنیتی
تصویر امنیتی جدید

یادداشت‌ها

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیست‌ودوم

دو پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم‌‌ویکم

در این نیمه شب یازدهم شهریور کوچه نقاشهای خیابان لُرزاده در ازدحام بی نظیری از مردم انباشه بود. اکثراً لباس راحتی خانه دربر داشتند. همسایگان قسمت پائین کوچه به بالاتر آمده بودند. همه در جوّی از حیرت و تک توک در اعتراض بودند. مأمورین در جواب «اینا چکار کردن مگه؟» میگفتند «خرابکارند» میخواستن محله شما رو بفرستن رو هوا.

ادامه مطلب...

پرسشی از مقوله‌ی [مؤلفه در جنبش]

در باره سنت باید معنی «سیرت» و «طبیعت» جنبشهای مردمی یا همونطور که شما گفتی (جنبش های توده ای) را از دو منظر دید؛ اول «رویّه و روشِ» تاکنونی رویدادها یا همان جنبشها، دوم به معنی «وجه ضروری تغییر» یا دقیقتر «وجه لازمِ حرکت».

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیستم‌ویکم

دو پاراگرافِ آخر از قسمت بیستم

بخصوص کار تیمی هدف تبلیغی برای حرکت های«توده ای» را نیز همیشه منظور نظر خودش داشت. معمولا برای تیم های نظامی امکان حضور هر دو عرصه کارچریکی و کار تبلیغی درمیان توده های کارگری و یا دانشجویی وجود نداشت. مسئله ای که بعنوان یک تناقض تکنیکی و تاکتیکی تا آخر بهمراه فعالیت های سیاسی مخفیانه برای چریک­های شهری م. ل. باقی ماند. این صرف نظر از گرایشات طبقاتی نهفته در اینگونه مبارزات است که جای خودش را دارد.

ادامه مطلب...

مهمانی تولد مامان سحر و جمع دوستان صابر و (نشریه غیررسمی «بولتن دانشجو»)

ـ ماهی جون بچه­ها رو که بهتون معرفی کردم؟

ـ آره صابر جون معرفیت کامل بود عزیزم، البته بعضی هاشون رو از قبل میشناختم.

ـ خانم دکتر جان؛ اجازه میدین مهمونی رو به نشست تبادل فکری تبدیل کنیم(خنده جمعی).

ـ صاحب خونه باید اجازه بده جونم، من خودم مهمونم. سحر جون ببین بچه ها چی میگن مادر.

ـ مادر جون برنامه را صابر گذاشته، من حرفی ندارم. فقط بشرط اینکه شما رو خسته نکنن.

ادامه مطلب...

خاطرات یک دوست ـ قسمت بیستم

دو پاراگرافِ آخر از قسمت نوزدهم

این چمدانها را در اتاقمان زیر تختخواب آهنی نسبتا بزرگی (که صندوخانه اتاقمان بود) قرار دادیم و روی تخت را بطریق رویه کشیدیم که حالتی طبیعی داشته باشد و زیر تخت دیده نشود. چمدانها را با مقدار زیادی ادوکلون که به دیواره هایش پاشیده بودن معطر کرده بودن بصورتی که در ظاهر میشد گفت جنس های کویتی(جنوبی) است که آنروزها مسافران برای فروش از آبادان میآوردند.

ادامه مطلب...

* مبارزات کارگری در ایران:

* کتاب و داستان کوتاه:

* ترجمه:


* گروندریسه

کالاها همه پول گذرا هستند. پول، کالای ماندنی است. هر چه تقسیم کار بیشتر شود، فراوردۀ بی واسطه، خاصیت میانجی بودن خود را در مبادلات بیشتر از دست می دهد. ضرورت یک وسیلۀ عام برای مبادله، وسیله ای مستقل از تولیدات خاص منفرد، بیشتر احساس میشود. وجود پول مستلزم تصور جدائی ارزش چیزها از جوهر مادی آنهاست.

* دست نوشته های اقتصادی و فلسفی

اگر محصول کار به کارگر تعلق نداشته باشد، اگر این محصول چون نیروئی بیگانه در برابر او قد علم میکند، فقط از آن جهت است که به آدم دیگری غیر از کارگر تعلق دارد. اگر فعالیت کارگر مایه عذاب و شکنجۀ اوست، پس باید برای دیگری منبع لذت و شادمانی زندگی اش باشد. نه خدا، نه طبیعت، بلکه فقط خود آدمی است که میتواند این نیروی بیگانه بر آدمی باشد.

* سرمایه (کاپیتال)

بمحض آنکه ابزار از آلتی در دست انسان مبدل به جزئی از یک دستگاه مکانیکى، مبدل به جزئی از یک ماشین شد، مکانیزم محرک نیز شکل مستقلی یافت که از قید محدودیت‌های نیروی انسانی بکلى آزاد بود. و همین که چنین شد، یک تک ماشین، که تا اینجا مورد بررسى ما بوده است، به مرتبۀ جزئى از اجزای یک سیستم تولید ماشینى سقوط کرد.

top